In het begeleiden van kwetsbare kinderen wordt vaak gebruik gemaakt van stevig kaderstellend gedrag. Structuur en ordening vanuit begeleiding maakt dat het duidelijk is voor de kinderen en zij weten daarmee precies waar zij zich aan moeten houden. Beloning en straf begrenst het kader en het kind kan zich voegen of het wil of niet.
Dit volwassen perspectief is volledig gebaseerd op wat maatschappelijk is aanvaard en wat er voor moet zorgen dat binnen het bestaande systeem het kind uiteindelijk een plek krijgt. Waarom gaat dit dan vaak zo fout. Waarom krijgen we onvoldoende grip op deze kinderen en komen zij als jongeren vaak met criminaliteit e.d. in aanraking.
Vaak wordt door deze aanpak voorbij gegaan aan de de oorzaken van kwetsbaarheid en blijft dit in stand. Veel meer zou de aandacht van de omgeving gericht mogen zijn op heling ipv kaderstelling. Heling en insluiting van kinderen en het daadwerkelijk aandachtig zijn voor de vraag van het kind geven een kans om uit de onvermijdelijk lijkende repressieve cirkel te komen. Meditatie en yoga zouden in het begeleidingsprogramma een plek mogen krijgen. Daarnaast is het helende gesprek met ieder kind een wezenlijk ondrdeel van een kansrijk ontwikkelingsprogramma.
Elk kind verdient deze kans!